Η ομηρική ποίηση είναι η αφετηρία του ευρωπαϊκού πνεύματος· είναι το πιο παλιό λογοτεχνικό τεκμήριο (παράλληλα η Ιλιάδα και η Οδύσσεια), είναι γενάρχης της ποιητικής λειτουργίας σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο· είναι συνθεμένη με τρόπο που την κάνει να διατηρεί αιώνια νεότητα. Το ξεκίνημα της ποίησης αυτής γίνεται με την ΙΛΙΑΔΑ και με κάποια χρονική διαφορά με την ΟΔΥΣΣΕΙΑ. Τρεις είναι οι θεματικοί πυρήνες της Οδύσσειας. Ο πρώτος είναι η “τηλεμάχεια”, δηλαδή η δράση του Τηλέμαχου, του γιου του κεντρικού ήρωα του έπους αυτού, του μυθικού βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα. Ο δεύτερος είναι αυτό που προβάλλεται στην αρχή του έπους αυτού, στο “προοίμιό” του: οι περιπέτειες του Οδυσσέα σε στεριές και θάλασσες, σε μια δεκάχρονη περιπλάνησή του [. . .] Ο τρίτος είναι η “μνηστηροφονία”, δηλαδή η τιμωρία των μνηστήρων της γυναίκας του Πηνελόπης, ύστερα από την εικοσάχρονη απουσία του από την Ιθάκη. Η Οδύσσεια (όπως και η Ιλιάδα) είναι ένα από τα λίγα πολυδιαβασμένα βιβλία σ’ όλο τον κόσμο. Στον τόμο περιέχονται εισαγωγικά για τον Όμηρο, ευρεία περίληψη του έπους, μετάφραση, σχόλια, ανάλυση και διδακτική επεξεργασία κατά ραψωδίες. [. . .] (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)