Η Παναγία Ελεούσα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα «ασκηταριά», όπως είθισται να χαρακτηρίζονται, οι μικροί σπηλαιώδεις ναοί που διανοίγονται στις βραχώδεις ακτές της Μεγάλης Πρέσπας και οι οποίοι λειτουργούσαν ως μικρές μοναστικές κοινότητες. Κτίζεται και κοσμείται με τοιχογραφίες το 1409/10, δηλαδή στις τελευταίες δεκαετίες της παλαιολόγειας περιόδου. Ο εντοίχιος διάκοσμός της υπογράφεται από τον ιερομόναχο ζωγράφο Ιωαννίκιο. Το ασκηταριό αποτέλεσε σεβάσμια χορηγία τριών μοναχών, μελών της μοναστικής κοινότητας που εγκαταβίωνε στα κελλιά, τα οποία περιέβαλλαν άλλοτε τον ναό στο βραχώδες ύψωμα. Η απομακρυσμένη θέση της Ελεούσας κοντά στην ελληνοαλβανική μεθόριο και στις ακτές μιας λίμνης που τη μοιράζονται σήμερα τρία σύγχρονα κράτη καθιστά το μνημείο φάρο του ελληνισμού και του βυζαντινού πολιτισμού των αρχών του 15ου αιώνα, όταν ιδρύθηκε σε μια εποχή δυσμενών συνθηκών, κατά την οποία το βυζαντινό κράτος έχανε σταδιακά την εδαφική και διοικητική του υπόσταση, λίγες δεκαετίες πριν την οριστική επικράτηση των Οθωμανών στη Βαλκανική χερσόνησο. Η μονογραφία αναπτύσσεται σε επτά κεφάλαια και αποτελεί μία αναλυτική μελέτη της ιστορίας και της μνημειακής τοπογραφίας της περιοχής κατά τον 15ο αιώνα, της αρχιτεκτονικής και των πολύτιμων επιγραφών που διασώζονται στο μνημείο και κυρίως των τοιχογραφιών που κοσμούν τον ναό και οι οποίες παρουσιάζουν σαφείς επιδράσεις από τη ζωγραφική της Καστοριάς και της Αχρίδας. Γίνονται συγκρίσεις με άλλα παράλληλα των Πρεσπών και της ευρύτερης περιοχής και ανιχνεύονται οι καλλιτεχνικοί δρόμοι επικοινωνίας, σχολιάζεται η προσωπικότητα του ζωγράφου, ο ρόλος των κτητόρων και ο ταφικός προορισμός του μονυδρίου. Το κείμενο συμπληρώνεται με εκτενή γαλλική περίληψη, ώστε να είναι προσιτό και στη διεθνή κοινότητα. Για τον ίδιο σκοπό δίγλωσσοι αποδίδονται και οι υπότιτλοι του εικονογραφικού υλικού. Ακολουθεί η πλούσια και αναλυτική εικονογράφηση με πρωτότυπες αδημοσίευτες φωτογραφίες από το αρχείο της συγγραφέως, προϊόν των πολλών αυτοψιών της