Παρόλο που στην αρχαία ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο του σύγχρονου όρου «επιστήµη», µπορεί εντούτοις να υποστηριχθεί ότι η δυτική επιστήµη άρχισε µε τους αρχαίους Έλληνες, καθώς ήταν οι πρώτοι που επιχείρησαν µε συνέπεια να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόµενα µε φυσιοκρατικούς όρους και εκείνοι που καθιέρωσαν την πρακτική της ορθολογικής κριτικής των επιστηµονικών θεω­ριών. Το βιβλίο παρακολουθεί την πορεία της αρχαίας ελληνικής επιστήµης µέσα από το έργο των Πυθαγορείων, των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων, των συγγραφέων της Ιπποκρατικής συλλογής, του Πλάτωνα, και του Αριστοτέλη, ενώ αφιερώνει ξεχωριστά κεφάλαια στα µαθηµατικά, την αστρονοµία και τη βιολογία, ασχολείται εκτενώς µε το έργο του Πτολεµαίου και του Γαληνού και κλείνει αναφερόµενος στους µεταγενέστερους συγγραφείς και στα προβλήµατα που εγείρει το ζήτηµα της παρακµής της αρχαίας επιστήµης. Παράλληλα, ο συγγραφέας εξετάζει τη σχέση µεταξύ επιστήµης και φιλοσοφίας καθώς και µεταξύ επιστήµης και ιατρικής, και περιγράφει το κοινωνικό και οικονοµικό πλαίσιο της πρώιµης αρχαίας ελληνικής επιστήµης και τους λόγους που οδήγησαν στην παρακµή της.