Η πραγματεία καταπιάνεται με το ζήτημα της διαφορετικότητας ανθρώπων και ζώων στην αρχαία ελληνική σκέψη. Η συγγραφέας ξεκινάει με τα λεξικολογικά προβλήματα που προκύπτουν κατά τη μελέτη των αρχαίων όρων που αναφέρονται στα ζώα και παρουσιάζει κάποιους ορισμούς του ανθρώπου που διαμορφώθηκαν με βάση την αντίθεσή του προς τα ζώα. Έπειτα εστιάζει στον λόγο (υπό την έννοια της λογικής και της ομιλίας εξίσου), τον οποίο, σύμφωνα με τους περισσότερους Έλληνες στοχαστές, δεν κατέχουν τα ζώα και καταδεικνύει πώς άλλαξε η ιδέα περί μοναδικότητας του ανθρώπου κατά τη μετάβαση από την αρχαϊκή μέχρι την κλασική περίοδο. Ως κατακλείδα προτείνονται αρκετές αιτίες σχετικά με το γιατί οι αρχαίοι φιλόσοφοι όριζαν τον άνθρωπο βάσει αυτής της αντίθεσης.