Η εμπλοκή του ιστορικού στοιχείου στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, τόσο για την Ελλάδα, αλλά ιδίως για την Αλβανία, παρείχε ενίοτε μια επικίνδυνη γοητεία αλλά γενικά έθετε σε περιπέτειες τη χώρα. Πάντα η Αλβανία εκδήλωνε μια άκρατη ιστορική αισιοδοξία, πίστευε ότι ανήκει στα έθνη με μακρά και ευκλεή ιστορία αλλά ποτέ δεν μπορούσε να το αποδείξει. Η βασανιστική αυτή αντίφαση έμελλε να γίνει συνοδοιπόρος της πολιτικής της, αλλά και το κύριο πρόβλημά της.

Η αποστεωμένη αλβανική διπλωματία ήταν ένα κράμα ιδεολογικού κομουνιστικού δογματισμού και άκρατου εθνικιστικού παροξυσμού. Η Ελλάδα, από την άλλη, εκδήλωνε ένα πλέγμα αλαζονείας και κενόσοφης ανωτερότητας ενίοτε υποβάθμιζε την υψηλή διπλωματία σε ευτελές παζάρι, διεκδικώντας το ύψιστο και απολαμβάνοντας το ελάχιστο, άτολμη και αμφίσημη.