Ο ανά χείρας δεύτερος τόμος της μελέτης μου είναι αφιερωμένος στην ελληνική πρόσληψη της "Διήγησης του Αχικάρ" (ή του υλικού της) από την αρχαϊκή μέχρι και την ελληνιστική περίοδο -δηλαδή πριν από την ενσωμάτωση της ανατολικής αφήγησης στη "Μυθιστορία" του Αίσωπου. Στόχος είναι να συζητηθούν αναλυτικά και να αποτιμηθούν οι μαρτυρίες για τη γνωριμία των αρχαίων Ελλήνων με τη "Διήγηση", ως συγκροτημένο λογοτεχνικό κείμενο, και να διερευνηθεί η ιστορία της μετάφρασης του έργου στα ελληνικά. Εκτός από αυτά, θα μελετηθούν και αρκετές περιπτώσεις, όπου επιμέρους αφηγηματικό ή γνωμικό υλικό της "Διήγησης" (μοτίβα, στοιχεία της πλοκής, αποφθέγματα) φαίνεται να έχει ασκήσει επίδραση σε ελληνικά κείμενα -παρόλο που το εν λόγω υλικό θα μπορούσε να έχει διεισδύσει στον ελληνικό κόσμο ανεξάρτητα από τη "Διήγηση". Με αυτόν τον τρόπο θα τεθούν οι απαραίτητες βάσεις για να μελετήσουμε την επίδραση της Διήγησης στην ελληνική λογοτεχνία της αυτοκρατορικής περιόδου, τόσο στη "Μυθιστορία" του Αισώπου όσο και σε άλλα αφηγήματα.