Όσο πιο ταραγμένοι, ψυχροπολεμικοί και θολοί είναι οι καιροί στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα, τόσο επιτακτικότερη φαίνεται να γίνεται η ανάγκη για ανάγνωση και έρευνα του Θουκυδίδη. Γιατί, ό,τι κι αν συμβαίνει, αυτός είναι εκεί, νηφάλιος, φιλοσοφημένος, αιώνια επίκαιρος ή μάλλον ''υπεριστορικός'' (με τη σημασία που έδωσε στον όρο ο L. Althusser), όχι βέβαια για να αποφασίσει ή να δώσει λύσεις, αλλά για να διδάξει. Στον κίνδυνο, το φόβο, τη βία, τη σύγχυση, την αδικία και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο της κάθε εποχής κι όχι λιγότερο της δικής μας, αυτός έχει απαντήσει ψύχραιμα: «…και των μελλόντων ποτέ αύθις κατά το ανθρώπινον τοιούτων και παραπλησίων έσεσθαι» (1.22.4) και «…γιγνόμενα μεν και αιεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η» (3.82.2).

Τα Σικελικά, που ολοκληρώνονται και λήγουν με το Έβδομο Βιβλίο, δείχνουν ανάγλυφα το ''αντιπεπονθός'' (''δράσαντι και παθείν οφείλεται'') για την προηγηθείσα ''ηβηδόν'' σφαγή των Μηλίων. Επίσης την ταπείνωση της αλαζονείας της στρατιωτικής υπεροπλίας σε μία από τις 18 συνολικά μαρτυρημένες από τον Θουκυδίδη περιπτώσεις εισβολής σε ξένη χώρα για υπεράσπιση καταπιεζόμενων ασθενών συμμάχων. (Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο στον κόσμο.