H Αριστοφάνους «επίσκεψις» δεν θα είναι εύθυμη και ευφυολογούσα. Επειδή από τον Αριστοφάνη περιμένουμε κάτι πιο χαροποιό: την χάριν. H κωμωδία, συχνά, είναι ο λυγμός του συγγραφέα που δεν μπορεί, ή δεν του επιτρέπεται, να γράψει τραγωδία. Στην κωμωδία, απόληξη είναι η τιμωρία κάποιου. Άφεση δεν υπάρχει. O Αριστοφάνης είδε την πατρίδα του Αθήνα να «αμαρτάνει» (με την αρχαία της έννοια η λέξη εδώ). Δοκίμασε, αρχικά, να αγνοήσει τη ροή της Ιστορίας. Ύστερα δοκίμασε να την ανακόψει (ουτοπία). Επιθύμησε την Iστορία καθηλωμένη στη στιγμή της πλέον μεγάλης δόξας και νίκης του ανθρώπου, στον Xρυσούν Αιώνα. Ο πρεσβύτης Στρεψιάδης θα οδηγήσει το γιο του σε Σχολή όπου άρχει ο Σωκράτης (εδώ παρουσιάζεται είτε ως «κακοδιδάσκαλος» των Αθηναίων, είτε ως χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των Σοφιστών και Αθεϊστών) για να διδαχτεί πώς να ευημερεί με όπλο του την αδικία. Οι Νεφέλες θα τον παγιδεύσουν και διά της εις άτοπον απαγωγής θα κάνουν τον Στρεψιάδη να μετανοήσει πικρά. Μυστηριακές, τιμωροί θεότητες, οι Νεφέλες θα αποχωρήσουν νικήτριες και αγέλαστες.