Οι Θεοί του Ολύμπου, τούτες οι λαμπρές, απόλυτα διακριτές προσωπικότητες, δεν υφίσταντο εξαρχής. Μορφοποιήθηκαν σταδιακά, ξεπήδησαν μέσα από τις προγενέστερες, ασαφείς, θολές μορφές των δαιμόνων. Κυριάρχησαν σε ένα συγκεκριμένο στάδιο της εξέλιξης του αρχαίου ελληνικού κόσμου, όταν αποσυντέθηκε η προϋπάρχουσα κοινωνία μητρογραμμικής καταγωγής και το φυλετικό σύστημα αντικαταστάθηκε από την πόλη.
Ο δαίμονας αντανακλούσε μια κοινωνία φυλετικά οργανωμένη, όπου πρωτεύουσα ανάγκη ήταν η εξασφάλιση της τροφής, ενώ η θρησκεία εξέφραζε τη συλλογική συνείδηση, τη συλλογική συγκίνηση και φαντασία, τις κοινές ανάγκες. Τότε υπήρχε η λατρεία της Γης, της μάνας Γης, που εξασφάλιζε την επιβίωση των μελών της φυλής μέσα από τον αέναο κύκλο ζωής-θανάτου.
Μια προσέγγιση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας που διατηρεί τον πρωτοποριακό χαρακτήρα και τη ζωντάνια της, μια προσέγγιση με διαχρονική, θα λέγαμε, αξία.