| Επιμέλεια: | Πίκουλας Γιάννης |
| Τόπος έκδοσης: | Αθήνα |
| ISBN: | 960-88893-0-8 |
| Έτος έκδοσης: | 2005 |
| Δέσιμο: | Μαλακό εξώφυλλο |
| Διαστάσεις: | 17x24 |
| Σελίδες: | 450 |
| Θέση: | 8Ι |
Στην παρούσα μελέτη θα περιοριστούμε στη χρήση πίθων3, για τη ζύμωση του μούστου και για την αποθήκευση του κρασιού στην Πελοπόννησο. Χαρακτηριστικά παράδειγμα αυτής της χρήσης κατά την προϊστορική εποχή απαντά στα μυκηναϊκά ανάκτορα στον Άνω Εγκλιανό Μεσσηνίας, στα βόρεια κτίρια του οποίου βρέθηκαν στη θέση τους 35 οινηροί πίθοι διατεταγμένοι σε σειρές4.
Κατά την αρχαϊκή, κλασική και ελληνιστική περίοδο και περισσότεροι πίθοι τοποθετούνταν βυθισμένοι στη γη μέχρι τον ώμο, ώστε τα κρασί να βρίσκεται αποθηκευμένα σε χαμηλή και σταθερή θερμοκρασία, δεδομένου ότι το έδαφος έχει συνήθως θερμοκρασία 15°C 5, αλλά και για να είναι εύκολη η άντληση του προϊόντος6.
Σε οικίες που χρονολογούνται από τον -3ο έως τον +1ο στους Λουσούς βρέθηκε πιθεώνας, ο οποίος επικοινωνούσε με ληνούς7.
Από την παλαιοχριστιανική περίοδο πίθοι για την αποθήκευση κρασιού έχουν βρεθεί στην αρχαία Ολυμπία8.
Στη βυζαντινή Πελοπόννησιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθήκευσης κρασιού σε πίθο απαντά σε επιδαπέδιο ψηφιδωτό πο βρέθηκε σε έπαυλη του 4ου αιώνα στο Άργος. Απεικονίζεται σκηνή ληνού, με ερωτιδείς που πατούν σταφύλια και πίθος κατά το ήμιση τοποθετημένος στο έδαφος, στον οποίο χύνεται το γλεύκος9. Ανάλογες παραστάσεις υπάρχουν και σε ψηφιδωτά από την Πάτρα και την Κυνουρία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεια Ηλίας Αναγνωστάκης "στον 8ο αι., τα οινοβούττια, συμπληρωματικά ή επί ίσοις όροις με τους πίθους, χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση και γιατί όχι και τη μεταφορά του οίνου (εικ.2). Στα μικρά πιθάρια μάλιστα εθεωρείτο ότι παρασκευαζόταν και εδιατηρείτο
* Για πιο ακριβή αποτελέσματα προσθέστε όλα τα προϊόντα στο καλάθι σας και υπολογίστε τα μεταφορικά στην ολοκλήρωση της παραγγελίας. Οι δυσπρόσιτες περιοχές επιβαρύνονται με πρόσθετα μεταφορικά.
Λάβετε ενημερώσεις για προτάσεις και νέα είδη!