Ο ανώνυμος συγγραφέας του «Δαβίδ» κυκλοφορεί με άνεση μέσα σ' ένα ποικίλο θεατρικό υλικό και το χρησιμοποιεί με μέτρο για το σκοπό του.
Στο έργο ισορροπούν πολλά είδη θεάτρου και ποικίλοι κώδικες, μ' όλη τη συντομία, του.
Προσωπικά, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το αν παίχτηκε, όσο κι αν... στην εποχή που γράφτηκε, είχε εκφυλιστεί το είδος. Στα μοναστήρια, στα φροντιστήρια και στα οικοτροφεία της Ιταλίας είχαν διασωθεί οι παλιές κομπανίες των ερασιτεχνών που με αφορμή κάποιο θρησκευτικό γεγονός ή για λόγους παιδαγωγικούς συνέχιζαν την παράδοση των παλιών σωματείων (Confreries, Compania di San Francesco, di Agnese κτλ.).
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σ' ένα σημαντικό έργο που η γλώσσα του, η δομή του και το είδος του πλουτίζει τη θεατρική μας παράδοση με νέες διαστάσεις.
Στερημένο από χαρακτήρες, το έργο φωτίζει μια κατάσταση χρησιμοποιώντας με φειδώ αλλά και επάρκεια τους σκηνικούς χώρους και τις μηχανές και τα θεατρικά τεχνάσματα (μετατοπίσεις του σκηνικού, φωτιές εξ ουρανού, μεταμφιέσεις, τραγούδια, χοροί, φωνές «από μέσα», «επιφάνειες»).
Η «Εταιρεία Σπουδών», παραδίδοντας το «Δαβίδ» στη Φιλολογία, στο Θέατρο και στο ευρύτερο κοινό, είναι βέβαιη πως προσφέρει μια νέα προοπτική στον νεοελληνικό πολιτισμό.