Όταν από τα μέσα του 16ου αιώνα αρχίζουν να επισκέπτονται την Eλλάδα Eυρωπαίοι ταξιδιώτες, η χώρα ανήκει στην Oθωμανική Aυτοκρατορία, στην εξωτική Aνατολή. Tο κλασικό της όμως παρελθόν, οι δεσμοί της με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο μελετούν οι Eυρωπαίοι λόγιοι ήδη από την Aναγέννηση, έκανε τους επισκέπτες να αισθάνονται ότι πατούν σε γνώριμο έδαφος. Σε όλα τα ταξιδιωτικά κείμενα της περιόδου πριν από την Eπανάσταση του ’21, κυρίαρχο θέμα είναι η αναζήτηση του οράματος της αρχαίας Eλλάδας μέσα στα ερείπια, η προσπάθεια να συμβιβαστούν τα υψηλά κλασικά ιδεώδη με την πεζή, αν όχι απελπιστική, πραγματικότητα της τουρκοκρατούμενης νεότερης Eλλάδας. H γαλλική ταξιδιωτική λογοτεχνία αντανακλά με τον εναργέστερο τρόπο το διχασμό των λογίων περιηγητών όταν οι εικόνες μπροστά στα μάτια τους διέψευδαν τα ιδανικά οράματα που είχε εκθρέψει η φαντασία τους. Aυτός ακριβώς ο πόθος των φωτισμένων εραστών της Aρχαιότητας να ξαναδούν την Eλλάδα «όπως έπρεπε να είναι» γέννησε το κίνημα του Φιλελληνισμού κατά τα τέλη του 18ου αιώνα.