Το τραγικό όραμα.
Στις Διονυσιακές γιορτές, το κοινό παρακολουθούσε δεκαπέντε, το λιγότερο, θεατρικά έργα μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Είτανε κουρασμένο από πομπές, χορτασμένο από θρησκεία, φιλολογία και ρητορία. Κι ωστόσο, οι δραματικοί ποιητές κατόρθωναν να κυριέψουν την ψυχή όλης της Αθήνας, μα και των αμέτρητων ξένων που συγκέντρωνε το πανηγύρι. Συμπεραίνει κανένας πως οι θεατρικές παραστάσεις πρέπει να'ταν κάτι το ασύγκριτα συναρπαστικό. Μια μεγάλη ευφορία απ' οπτικές κι ακροαματικές απολαύσεις περίμενε τους θεατές του Διονυσιακού θεάτρου. Το αττικό δράμα είτανε μια οργιαστική τέχνη, όπου ποίηση, μουσική, τραγούδι, χορός, ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική και ηθοποιία έκαναν μια σύνθετη παρουσία κι έδιναν ένα theatre total - τέτοιο όπως πολλοί καλλιτέχνες, απ' τον Τορέλλι στο Βάγκνερ κι απ' τον Άππια στο Μπεζάρ, τ' ονειρεύτηκαν σε κατοπινά χρόνια.