Η αρχαία πολυχρωμία μιλάει τη γλώσσα του «ορατού» και του «αόρατου», μέσα από ίχνη χρωστικών, πινελιών και σχημάτων. Το χρώμα, ως ένα ακόμα υπόλειμμα του κλασικού μας παρελθόντος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας, έμπνευσης και φαντασίας. Σύγχρονες τεχνικές διάγνωσης σε συνδυασμό με την εξέλιξη των διεπιστημονικών σπουδών τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν επιτρέψει τη συλλογή και αξιολόγηση πολυάριθμων αρχαιομετρικών δεδομένων από την επιτόπια εξέταση πολύχρωμων και ζωγραφισμένων έργων, και έχουν συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της πολυπλοκότητας και των ιδιοτήτων των αρχαίων ζωγραφικών υλικών και τεχνικών. Ο παρών συλλογικός τόμος επιδιώκει να συνεισφέρει στην περαιτέρω διερεύνηση της πλούσιας ιστορίας του χρώματος στον κλασικό κόσμο, στηρίζεται επάνω σε προηγούμενες έρευνες και ανοίγει νέους ορίζοντες για μια πληρέστερη αντίληψη της αισθητικής και του νοήματος της Ελληνικής και Ρωμαϊκής τέχνης. Αποτελείται από δεκαπέντε μελέτες που κινούνται από την Αρχαϊκή και Κλασική στην Ελληνιστική και Ρωμαϊκή περίοδο και πραγματεύονται τις χρήσεις και εφαρμογές του χρώματος στη μνημειακή αρχιτεκτονική, σε μαρμάρινα γλυπτά και ανάγλυφα, ξύλινα και πήλινα ειδώλια, πέτρινες σαρκοφάγους, ζωγραφική σε μάρμαρο και κονίαμα, αλλά και τις χρωστικές ως πρώτες ύλες.