Το βιβλίο αυτό είναι καρπός της μεταδιδακτορικής έρευνας του συγγρα-φέα. Η κύρια επιδίωξη του έργου είναι να παρουσιάσει την ποίηση του Αριστοφάνη ως μια αδιάκοπη εγρήγορση απέναντι στα πολιτικά, κοινωνικά και λογοτεχνικά προβλήματα της εποχής του και ως ζωντανή ποιητική δημιουργία. Αποτελεί απόπειρα να δοθεί η συνολική εικόνα του Αριστοφάνη ως λυρικού ποιητή.

 

Εξετάζονται οι ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες δίνονταν οι κωμικές παραστάσεις στην αρχαία Αθήνα και διασαφούνται οι τεχνικοί όροι. Περιγράφεται και ερμηνεύεται η σκηνική συμπεριφορά του κωμικού ήρωα. Αναλύονται διεξοδικά τα λυρικά μέρη της κωμωδίας, όπου εντοπίζεται και το κέντρο βάρους του βιβλίου, και μελετάται κυρίως το κωμικό στοιχείο των χωρίων αυτών. Ο Αριστοφάνης διαθέτει και χρησιμοποιεί πληθώρα τόνων και η λυρική του έμπνευση κινείται ανάμεσα στο τραγούδι από τη μια και στην προσευχή από την άλλη. Αυτοί είναι οι δύο πόλοι της λυρικής του έκφρασης. Η ιδιαιτερότητά του, που αποτελεί και μέρος της ιδιοφυίας του, είναι η σύνδεση και η μετάβαση από το τραγούδι στην προσευχή και τανάπαλιν. Ο Αριστοφάνης μεταπηδά με μια εκπληκτική άνεση από έναν υψηλό λυρισμό σ’ ένα «ρεαλισμό» γεμάτο από την πιο αναίσχυντη αθυροστομία. Αυτές οι δύο μορφές λυρισμού δε διακρίνονται εύκολα, αλλά ξεχωρίζουν πάντα στις κωμωδίες του ποιητή. Παρουσιάζεται, τέλος, η κωμική κάθαρση την οποία επιτυγχάνει ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή αλλά και ο Αθηναίος θεατής, ο οποίος με το τέλος της παράστασης αισθάνεται ψυχολογική ανακούφιση και λύτρωση.

 

Ο Θεόδωρος Γ. Παππάς γεννήθηκε στους Μελισσουργούς της Αρτας το 1956. Σπούδασε ιστορία και κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ και στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, απ’ όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα. Από το 1986 ως το 1989 εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Aix-en-Provence ως λέκτορας στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών. Από το 1989 διδάσκει το μάθημα της αρχαίας ελληνικής παιδείας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

 

Χώρος του ιδιαίτερου επιστημονικού του ενδιαφέροντος είναι η αρχαία ελληνική κωμωδία, στην οποία αναφέρεται και το βιβλίο του Anthropologie de la comedie grecque ancienne (Athenes 1990), καθώς και αρκετά άλλα άρθρα του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Το 1992 δημοσίευσε μια μονογραφία για τα λυρικά μέρη του Αριστοφάνη, η οποία πήρε την οριστική της μορφή στην παρούσα μελέτη.