Για τους αρχαίους Έλληνες ο Χρόνος εθεωρείτο κυκλικός και κατά συνέπειαν η Ιστορία επαναλαμβανόταν, όπως η Φυσική διαδικασία (Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα και η συγγραφή από τον Θουκυδίδη της “Ιστορίας” του ως “κτήμα ες αεί”). Έτσι η Προφητεία στην αρχαία Ελλάδα (από τον Όμηρο μέχρι την Ρωμαϊκή Εποχή) συνίστατο στην κατανόηση της θέσεως του παρόντος μέσα στον αιώνιο κυκλικό τροχό του Γίγνεσθαι. Αναγνωρίζοντας σε ποιο σημείο του Κύκλου βρισκόμαστε μπορούσε κάποιος να προβλέψει το μέλλον. Αυτό έπραξε στην Ιλιάδα ο Έκτωρ όταν “προφήτευσε” σε ανύποπτο χρόνο την Καταστροφή της Τροίας (“έσσεται ήμαρ”, Ζ 448), το ίδιο έπραξε κι ο Αισχύλος με την Προφητεία του για την Πτώση του Διός (“Δεσμώτης” 907).

Για την Βίβλο όμως ο Χρόνος είναι Γραμμικός και η Ιστορία ακολουθεί γραμμική Πορεία με Αρχή και Τέλος. Ιδιαίτερα όταν οι Χριστιανοί θεώρησαν την Ανάσταση του Χριστού ως Κέντρο – Σκοπό της Ιστορίας, όλη η Περίοδος μετά την Ανάσταση θεωρήθηκε ως οι Έσχατες Ημέρες, όπου κάθε συμβάν, είναι ΣΗΜΕΙΟΝ που προαναγγέλλει το Τέλος, δηλ. Προφητεία του Τελικού Συμβάντος της Συντέλειας. Υπ’ αυτή την έννοια όλη η μεταναστάσιμη ανθρώπινη Ιστορία συνιστά Προφητεία με τελική εκδήλωση των Εσχάτων Ημερών, την Εμφάνιση του Αντιχρίστου. Για τους Χριστιανούς Προφητεία δεν είναι η Γνώση του κυκλικού Τροχού του Γίγνεσθαι, όπως ήταν για τους Έλληνες, αλλά η Γνώση των ΣΗΜΕΙΩΝ και των ΚΑΙΡΩΝ (Λουκ. 12,56).

Σε κάθε περίπτωση πάντως και στους Έλληνες και στη Βίβλο ο προφήτης ΔΕΝ είναι μάντης, που προβλέπει το μέλλον, αλλά το ΦΕΡΕΦΩΝΟ ενός Θεού.