Η βίαιη αποκοπή από αυτό το φυσικό, πολεοδομικό, αρχιτεκτονικό περιβάλλον δια μέσου της βιολογικής σφαγής, μετά από μια προσπάθεια αναπαραγωγής των αισθητικών και αρχιτεκτονικών αξιών τους στον ελλαδικό χώρο που διήρκεσε λίγες δεκαετίες, συνεχίσθηκε με αυτό που θα μπορούσε να ονομασθεί ο νέος ξεριζωμός και η νέα σφαγή. Το μεγάλο αδίκημα στην ελληνική φύση, τον πολιτισμό, την ιστορία. Τη σφαγή του ελλαδικού φυσικού, πολεοδομικού και αρχιτεκτονικού τοπίου τις τελευταίες δεκαετίες. Μια βίαιη διαδικασία που προκάλεσε μεγάλες αλλοιώσεις και διαταραχές στην εσωτερική και εξωτερική οικολογία των ατόμων, των ομάδων, στην ανθρωπολογία, τον ψυχισμό, την αισθητική τους. Επόμενα η ιδέα της πόλης δεν ήταν μόνο η αντίσταση στην ιδεολογία της λήθης της ιστορίας αλλά και αντίσταση, φυγή, υπέρβαση της ιδεολογίας της ασχήμιας που κυριαρχεί στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην «πρωτεύουσα» εδώ και δεκαετίες. Μια ιδεολογία που κατέστησε μια χώρα, ένα έθνος, που είναι γνωστό για την παρουσία και συμβολή του στον ανθρώπινο πολιτισμό, δια μέσου της έννοιας του προσώπου σε χώρα και έθνος χωρίς πρόσωπο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]