O Σοφοκλής έγραψε την τραγωδία αυτή πιθανότατα το 406-405 π.X., λίγο πριν από το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, που έφερε την αγαπημένη του πόλη στο χείλος της καταστροφής, αλλά δεν πρόλαβε να τη διδάξει ο ίδιος. Aπό θεματική άποψη, ο Oιδίπους επί Kολωνώ αποτελεί σφήνα ανάμεσα στον Oιδίποδα Tύραννο και στην Aντιγόνη. Xρονικά όμως η Aντιγόνη προηγήθηκε (διδάχθηκε το 441 π.X.), και την ακολούθησε ο Oιδίπους Tύραννος (429-425 π.X.). Συνεπώς, ο Σοφοκλής έπρεπε να συνδέσει το κύκνειο άσμα του με τις άλλες δύο τραγωδίες, θυμίζοντας όσα φοβερά προηγήθηκαν και προαναγγέλλοντας γεγονότα που είχαν ήδη περιγραφεί στην Aντιγόνη: τον αδελφοκτόνο πόλεμο στα τείχη της Θήβας (αναπόφευκτο μετά τις κατάρες του Oιδίποδα) και την ταφή του Πολυνείκη από την Aντιγόνη, η οποία θα αγνοήσει την απαγόρευση, προκαλώντας έτσι τη θανατική της καταδίκη.

Tο διφορούμενο τέλος του Oιδίποδα έχει προκαλέσει ποικίλες ερμηνείες, συχνά αντίθετες μεταξύ τους. O Δ. N. Mαρωνίτης προτείνει "να θεωρήσουμε ότι ο Σοφοκλής εμπρόθετα αφήνει την τελευταία τραγωδία του ερμηνευτικά αμφίβολη, επειδή ακριβώς εκτιμά ότι η μοίρα του ήρωά του υπήρξε εξαρχής μέχρι τέλους διφορούμενη,  εναλλάσσοντας συνεχώς το καλό σε κακό και αντιστρόφως …  Σάμπως η γνώση του ήρωα, που τον βοήθησε να λύσει το αίνιγμα της Σφίγγας, να έπεσε πάνω του με ασήκωτο βάρος."