Ό, τι πρόκειται εν συνεχεία να ειπωθεί, δεν αναφέρεται σε καλλιτεχνικές μορφές, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, όπου παριστάνεται το τραγικό. Όσο μεγάλο κι αν είναι το όφελος που παρέχει η παρατήρηση των υφισταμένων μορφών της τραγωδίας για τη γνώση αυτού που είναι το τραγικό, παρά ταύτα, το φαινόμενο του τραγικού δεν αντλείται εξ αρχής, από την ίδια την καλλιτεχνική παράσταση. Το τραγικό είναι μάλλον ένα ουσιώδες στοιχείο στο ίδιο το σύμπαν. Ήδη στο υλικό που σφετερίζεται η καλλιτεχνική παρουσίαση και ο τραγικός ποιητής πρέπει να υπάρχει η σκοτεινή πρόσμειξη αυτού του στοιχείου.
Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον δοκίμιό του Περί του τραγικού φαινομένου, ο Σέλερ είναι φυσικό να μη συναρτά σχεδόν καθόλου την περί τραγικού θέση του με το αντίστοιχο αισθητικό φαινόμενο. Για τον Σέλερ, όχι μόνο το τραγικό δεν συνιστά μια πρωταρχική αισθητική κατηγορία, αλλά και είναι αμφίβολο αν υφίσταται ποτέ ως αμιγώς αισθητικό φαινόμενο. Για τον λόγο αυτό, ο φιλόσοφος δεν επικαλείται παρά ελάχιστα τραγικά δεδομένα από τον χώρο του θεάτρου, τα οποία, ακόμη κι αν απουσίαζαν εντελώς, δεν θα έβλαπταν σχεδόν καθόλου το κείμενο: ένα κείμενο που δεν επιδιώκει να μας διαφωτίσει σχετικά με την τραγικότητα ή μη των προσώπων της τραγωδίας και να θέσει αισθητικά προβλήματα, αλλά μάλλον να μας υποδηλώσει το αφετηριακό σημείο της άτυπης ηθικής του των αξιών.