Ο Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff (1848-1931) μπορεί να θεωρηθεί χωρίς υπερβολή πατριάρχης της κλασικής φιλολογίας και ο τελευταίος επιστήμονας που διέθετε οικουμενική γνώση της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας.
Επηρεασμένος από το επιστημολογικό παράδειγμα του μεγάλου ιστορικού Theodor Mommsen, συνδύαζε την κατοχή των αρχαίων κειμένων με τη γνώση της ιστορίας, της αρχαιολογίας και της θρησκειολογίας, ενώ παράλληλα ήξερε να αξιοποιεί τα δεδομένα δυο καινούργιων τότε επιστημών, της επιγραφικής και της παπυρολογίας.
Με την εμπνευσμένη διδασκαλία του άσκησε γόνιμη επίδραση στους μαθητές του, οι οποίοι, μεγάλοι φιλόλογοι και οι ίδιοι, επικέντρωσαν τις μελέτες τους σε έναν μόνο τομέα. Τα πορίσματα των ερευνών του έχουν ενδεχομένως ξεπεραστεί, αλλά οι προβληματισμοί του παραμένουν πάντα επίκαιροι και προκαλούν διαρκώς νέες απαντήσεις. Εμπειριστής και θετικιστής ο Wilamowitz αποστρεφόταν τις γενικόλογες αισθητικού τύπου προσεγγίσεις ή αποτιμήσεις και προέκρινε την ιστορικοβιογραφική μέθοδο, επιχειρώντας να ανακαλύψει πίσω από το έργο τον δημιουργό.
Ο παρών τόμος είναι αφιερωμένος στην προσπάθεια να προσδιοριστεί με σαφήνεια και ακρίβεια η φύση της αττικής τραγωδίας και να εντοπιστούν οι ιστορικές καταβολές της. Αρκετές προτάσεις του βιβλίου αυτού έχουν ήδη ενσωματωθεί στη νεότερη έρευνα του αρχαίου δράματος, και εδώ ακριβώς έγκειται η αξία του. Πρέπει, τέλος, να υπογραμμιστεί ότι η παρούσα μελέτη αποτελεί την πρώτη προσπάθεια να μεταφερθεί η συμβολή του μεγάλου Γερμανού φιλολόγου στη γλώσσα μας.