Στη μελέτη αυτή ο C.H.Whitman εξετάζει τρεις από τις σωζόμενες τραγωδίες του Ευριπίδη, την `Ιφιγένεια εν Ταύροις`, την `Ελένη` και τον `Ίωνα`. Τα έργα αυτά, γράφει «συνδέονται μεταξύ τους με κάτι πιο ουσιαστικό από τις ιδιαιτερότητες του ρομαντικού είδους. Ίσως να μπορούσε να τα ονομάσει κανείς `μυθικά έργα`, με την ειδική έννοια ότι σ’ αυτά ένας παραδοσιακός μύθος έχει δραματοποιηθεί έτσι ώστε να αποκτήσει ένα είδος ολότητας, μιαν εντύπωση συνόλου, όπου όλη η εξωτερική ειρωνεία έχει αποσιωπηθεί ή αφομοιωθεί, κι όπου είναι δυνατόν να εισδύουν στοιχεία ρομαντικά, μελοδραματικά, ακόμα και ψυχολογίας βάθους, αλλά μόνον για βοηθητικούς σκοπούς, υποταγμένα και προσαρμοσμένα στο ευρύτερο κυριαρχικό όραμα. Για πρώτη φορά στο σωζόμενο έργο του Ευριπίδη, το μυθικό πλαίσιο ολοκληρώνεται· και οι ήρωες επίσης ολοκληρώνονται παραμένοντας μέσα σ’ αυτό και ανακαλύπτοντας πτυχές του εαυτού τους που καθόλου δεν είχαν υποψιαστεί».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]