Τα κείμενα της Γραμμικής γραφής Β, όσα μας έχουν σωθεί, χαραγμένα σε πήλινες πινακίδες ή ζωγραφισμένα πάνω σε αμφορείς, είναι τα λογιστικά και διοικητικά κατάστιχα των μυκηναϊκών ανακτόρων. Δεν έχουν φιλολογικό/ λογοτεχνικό περιεχόμενο. Κυρίαρχο στοιχείο σ' αυτά είναι οι αριθμοί και οι εικόνες των καταγραφομένων αντικειμένων. Όσο παράδοξο και αν ακούεται, είναι η γλώσσα του Ομήρου και γενικότερα η Ελληνική γλώσσα στην διαχρονική της διάσταση που ενεφύσησε πνοή στα μυκηναϊκά κατάστιχα και τα μετέτρεψε σε ελληνικά κείμενα. Γιατί ούτε η ιδιοφυΐα του Ventris ούτε ο γλωσσολογικός οπλισμός του Chadwick θα επαρκούσαν για να κατανοηθούν τα μυκηναϊκά κατάστιχα, χωρίς την συνδρομή της Ομηρικής διαλέκτου και γενικότερα της Ελληνικής γλώσσας. Λογοτεχνικό/φιλολογικό ενδιαφέρον αποκτούν τα μυκηναϊκά κατάστιχα μελετώμενα σε συνδυασμό με τα Ομηρικά έπη, των οποίων οι καταβολές (ρίζες) ανάγονται στα μυκηναϊκά χρόνια. Μυκηναϊκά κείμενα και Ομηρικά έπη αλληλοδιαφωτίζονται.
Και αν το ανά χείρας «Λεξικό της Μυκηναϊκής Ελληνικής» έχει κάποια αξία, αυτό έγκειται στην επιμονή του υπογράφοντος να διαφωτίζει τα μυκηναϊκά κείμενα σχετίζοντάς τα συνεχώς με την Ελληνική γλώσσα στην διαχρονική της πορεία, ξεκινώντας με την γλώσσα του Ομήρου, καθηλωμένη με την γραφή από τον 8ο π.Χ. αι., αλλά και συνεχίζοντας την πορεία της μέσα στους αιώνες έως σήμερα.