Ο Σύπριαν Μπρούντμπανκ χρησιμοποιεί τα εργαλεία της νησιωτικής αρχαιολογίας για να αναλύσει σε βάθος τον πρώιμο κυκλαδικό πολιτισμό και να επανερμηνεύσει μια καίρια φάση της ιστορίας του πρώιμου Αιγαίου, ακολουθώντας τα ίχνη της εξέλιξης των κοινωνιών στις Κυκλάδες κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, από τον πρώτο αποικισμό ως την ενσωμάτωσή τους, τρεις χιλιετίες αργότερα, στο παγκόσμιο σύστημα των μινωικών ανακτόρων και της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου. Οι Κυκλάδες αποτελούν μία από τις πιο εντατικά ερευνημένες και πλούσιες σε αρχαιολογικά στοιχεία νησιωτικές περιοχές στον κόσμο και από τις λίγες που μπορούν να παρέχουν πληθώρα δεδομένων για την έρευνα του υλικού πολιτισμού. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στον συγγραφέα να αναδιατυπώσει την ιστορία των Πρώιμων Κυκλάδων και να παραθέσει αναλυτικά παραδείγματα, τα οποία θέτουν σε αμφισβήτηση παγιωμένες προσεγγίσεις της νησιωτικής αρχαιολογίας. Η έρευνά του επικεντρώνεται σε μια σειρά από ερωτήματα-κλειδιά σχετικά με τους κατοίκους των νησιών: Γιατί οι άνθρωποι πήγαν στα νησιά; Πώς επέλεξαν να ζήσουν μετά την άφιξή τους; Τι συνέβαλε στη διαμόρφωση της ζωής τους και πώς εκείνοι αναδιαμόρφωσαν από φυσικής και γνωστικής πλευράς τα νησιά στα οποία κατοικούσαν; Τι είδους σχέσεις δημιουργήθηκαν ανάμεσα στις νησιωτικές κοινότητες αλλά και ανάμεσα στους νησιώτες και άλλες μη νησιωτικές κοινότητες; Πώς οι εξωτερικές επαφές επηρέασαν τον νησιωτικό πολιτισμό; Πώς και γιατί έφτασε το «τέλος» των νησιωτικών κοινωνιών, αν πράγματι συνέβη κάτι τέτοιο; Η μελέτη του Μπρούντμπανκ δείχνει ότι οι νησιώτες μπορούν να καθορίσουν οι ίδιοι τον πολιτισμικό χώρο και το περιβάλλον τους, και ότι οι νησιωτικές κοινότητες έχουν σύνθετες σχέσεις με τον μη νησιωτικό κόσμο, ενώ παράλληλα προσφέρει πολλές νέες οπτικές και προκλήσεις στους ερευνητές της νησιωτικής αρχαιολογίας καθώς και στους μελετητές της Μεσογείου.