Οι ιερουργίες που παρασταίνουν κι ο μύθος που ιστορεί το θάνατο και την ανάσταση του Πάσχοντος Θεού κάθε χρόνο, συγκροτούν ένα θρησκευτικό, το Θείο, Δράμα. Το δράμα τούτο βρίσκεται στην καρδιά των θρησκειών της Ανατολικής Μεσογείου (Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Μικρασία, Συρία, Αιγαίο) με τις λογίς μορφές του Πάσχοντος Θεού, τον Όσιρι, τον Ταμμούζ, τον Βήλο-Μαρντούκ, τον Βάαλ, τον Άδωνι, τον χετταίο Τιλιπινού, τον κρητικό Δία, τον Διόνυσο, κι άλλους. Μ' όλες τις ιδιομορφίες τους, τα θεία δράματα της Ανατολικής Μεσογείου φανερώνουν τον ίδιο ιερουργικό σκελετό που μπορούμε να τον ανασυγκροτούμε χρησιμοποιώντας τα ιερουργικά στοιχεία από τη μία και τις μυθικές προβολές τους από την άλλη. Σαν τέτοιες προβολές, οι θειοδραματικοί μύθοι συχνά ανακρατούν στοιχεία που ξέπεσαν από τις ιερουργίες του ενός ή του άλλου θείου δράματος ή που σωπαστήκαν από την παράδοση, εξαιτίας του μυστηριακού τους χαραχτήρα.