Συγγραφέας: Theodore Reinach

Μετάφραση: Αναστασία - Μαρία Γ. Καραστάθη

Έτος έκδοσης: 1999

Σελίδες / Μέγεθος: 240 / 21x14

ISBN: 960-354-072-2

Κωδικός Ευδόξου: 102470

Περιγραφή του βιβλίου:

Τόνοι, τρόποι ή ήχοι; Σοβαρά ερμηνευτικά σφάλματα εμπόδισαν να εκτιμηθεί σωστά το θέμα, στη Δύση κυρίως και ήδη από το Μεσαί­ωνα. Τα προβλήματα που σχετίζονται με τις ελληνικές αρμονίες πα­ραμένουν δυσεπίλυτα, διότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρί­βεια σε ποιο πρακτικό αποτέλεσμα αντιστοιχούσαν η αρχαία μουσι­κή θεωρία και ορολογία και ποια ήταν η υπόσταση του θεωρητικού λόγου για τη μουσική.

Το βιβλίο του Ράιναχ -μουσικό εγχειρίδιο για φιλόλογους και ιστορικούς και εμπεριστατωμένος οδηγός για μουσικούς- παρου­σιάζει το ζήτημα της αρχαίας μουσικής στο σύνολό του με τρόπο ολοκληρωμένο, συνοπτικό και τεκμηριωμένο: μουσικογραφία, με­τρική και ρυθμική, όργανα, τα βασικά αποσπάσματα. Δεν είναι ωστό­σο εφικτό να απαντήσει κανείς με επάρκεια σε όλα τα ερωτήματα, ιδιαίτερα σε αυτό των τρόπων, χωρίς να καταφύγει συμπληρωματι­κά σε μια σφαιρική αποτίμηση της αρχαίας μουσικής θεωρίας, βα­σιζόμενος σε πιο λεπτές εννοιολογικές αποχρώσεις, σε τεχνικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, οι οποίες διαφωτίζουν περισσότερο τη συγκεκριμένη πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την οιωνεί αξιωματική θεωρητική της προσέγγιση.

Αυτή την πλευρά καλύπτει η εισαγωγή, συχνά κριτική, που συνο­δεύει εν είδει υπομνήματος τη μετάφραση. Προσπαθεί να καταδείξει ότι το κεντρικό πρόβλημα των αρχαίων διαστημάτων, κλιμάκων και των πιθανών συνδυασμών τους επιδέχεται και μια άλλη αντιμετώ­πιση και υπογραμμίζει το γεγονός ότι η αρχαία ελληνική μουσική θεωρία εστιαζόταν ουσιαστικά στην αίσθησιν και στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα ή στο απλό μέγεθος. Αυτό ισχύει για τον Αρι­στόξενο αλλά και τον Πτολεμαίο ή τον Πορφύριο (με επιμέρους δια­φοροποιήσεις), τις παλιότερες βυζαντινές πραγματείες ή τον Μα­νουήλ Βρυέννιο. Σε όλα όμως τα συμφραζόμενα κεντρική παραμέ­νει η έννοια του συστήματος, που συνδέεται με την ποιότητα των μουσικών φθόγγων και εντοπίζεται ήδη στον Πλάτωνα. Μεταγενέ­στερα μουσικογραφικά κείμενα επιβεβαιώνουν αυτή τη σύνδεση, αναδεικνύοντας το είδος σε λέξη-κλειδί: ο τόνος και το μέλος είναι εϊδη.