Μετά την επαίσχυντη Δ’ Σταυροφορία και την υπό των Φράγκων Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1204), οι πολιτικές και πνευματικές δυνάμεις του Βυζαντινού κόσμου προέβησαν στη συγκρότηση περιφερειακών ηγεμονιών, μια των οποίων, στην δυτική εσχατιά της Αυτοκρατορίας, ήταν η λεγομένη Δεσποτάτον της Ηπείρου, με πρώτη πρωτεύουσα την Άρτα.
Επί της ηγεμονίας των Κομνηνοδουκάδων, η πόλη απετέλεσε, βεβαίως, έδρα πολιτικής αρχής, αλλά και πολιτισμικής δημιουργίας δια της ανεγέρσεως περιπύστων ναών και μονών και της συνακόλουθης αναπτύξεως όλων των μορφών της εκκλησιαστικής τέχνης, αρχιτεκτονικής, γλυπτικής, ζωγραφικής κλ.π.
Ο κ. Δημ. Γιαννούλης με ιδιαίτερη επιμέλεια, επιστημονική ευαισθησία και γνώση μελέτησε, απεκάλυψε και παρουσίασε τον ζωγραφικό πλούτο των μνημείων της Άρτας κατά την περίοδο του Δεσποτάτου της Ηπείρου -θέμα της διδακτορικής του διατριβής- και παραδίδει δια της παρούσης εκδόσεως στο επιστημονικό και στο ευρύτερο φιλόμουσο κοινό τα πορίσματα της πολύχρονης και πολύμοχθης έρευνάς του.
Ο συγγραφέας τεκμηριώνει επιστημονικώς την διατριβή του με πλήθος παραπομπών, περιγράφει, αναλύει, ερμηνεύει και χρονολογεί την πληθώρα των παραστάσεων και των συνθέσεων, αναφερόμενος συγχρόνως στο θεολογικό και πνευματικό τους υπόβαθρο. Αποτιμά, τέλος, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης που διασώζονται στο σύνολο του ζωγραφικού διακόσμου των μνημείων, τα οποία και εντάσσει στα ποικίλα ρεύματα της βυζαντινής τέχνης της περιόδου.
Η Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, έχοντας ως καταστατικό σκοπό την επιστημονική μελέτη και προβολή του πολιτισμού της ενιαίας Ηπείρου, ενέταξε στη σειρά των εκδόσεών της και την παρούσα διατριβή με τη βεβαιότητα ότι προάγεται η επιστημονική έρευνα του τόπου κι ένα ακόμη σημαντικό έργο πλουτίζει την ηπειρωτική βιβλιογραφία. (Κων/νος Π. Βλάχος, Πρόεδρος της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών)